Met heel veel verdriet en pijn in mijn hart hebben wij gisteravond op advies van de dierenarts moeten besluiten om Nikki in te laten slapen.

Nikki’s gezondheid was in twee dagen tijd ineens zodanig verslechterd, dat ze geen schim meer was van de hond die ik vóór ons weekje weg, achterliet. Tijdens onze vakantie logeerde mijn schoonmoeder in ons huis om voor Nikki te zorgen en ook toen was zij nog gewoon helemaal de oude Nikki die met stokken liep te sjouwen en voor je uit rende. Ook zaterdagmiddag, toen wij thuiskwamen, was ze nog dolblij om ons te zien en vrolijk, maar in de loop van de avond ging ze steeds moeilijker ademen en kon ze bijna niet meer overeind komen. Ze sleepte met de nagels van haar achterpoten over de grond en had bijna geen controle meer over haar achterpoten.

Zondagochtend stond er –voor het eerst –  maar 1 hond bij de deur te wachten tot wij beneden zouden komen. Nikki bleef in de gang liggen, iets wat ze nooit eerder had gedaan. Ook wilde ze niet meer eten Ik heb weleens gekscherend gezegd, dat als Nikki haar bak niet leeg zou eten, ik onmiddellijk 1-1-2 zou bellen omdat er dan iets vreselijks aan de hand zou zijn.

En er was ook iets vreselijks aan de hand: Nikki kon niet meer. Ze durfde haast niet meer te gaan liggen omdat ze dan nog benauwder werd maar lang staan ging ook niet meer. Ze wilde niet meer mee wandelen en sjokte met moeite heel langzaam en al zwabberend naar de hoek van de straat om haar behoeften te doen. Het deed me meer pijn dan ik kan vertellen om naar haar te kijken en te moeten toezien hoe ellendig ze zich voelde.

Maandagochtend heb ik meteen de dierenarts gebeld en na mijn werk kon ik daar gelijk terecht. Ook de dierenarts schrok van haar conditie en regelde dat hij na zijn operaties op een andere locatie een geavanceerde longfoto kon maken.

Peter kwam naar huis om met mij mee te gaan en de longfoto betekende slecht nieuws. Nikki’s hart dreef in het vocht en was al niet meer op de foto te zien. Ook haar buikholte was helemaal gevuld met vocht. De enige optie was een drain om het vocht af te zuigen en eventueel te laten onderzoeken op kankercellen. En dan nog een CT scan in Utrecht.

Maar dat zou betekenen meer (pijnlijke) onderzoeken voor Nikki. En als deze longproblemen nu het enige waren, maar er was natuurlijk ook nog haar achterhandprobleem, met het coördinatieverlies en de uitvalsverschijnselen…

Nu de dierenarts haar zo zag en afgaand op de snelle aftakeling en het spierverlies, dacht hij toch aan degeneratieve myelopathie en niet aan de artrose in haar rug als oorzaak van deze problemen.

Peter en ik wilden allebei absoluut niet dat Nikki nog meer zou moeten lijden, nog meer vervelende onderzoeken, nog meer gesleep, in en uit de auto. Wij hebben altijd gezegd dat wij een hondwaardig bestaan voor Nikki wilden, met kwaliteit van leven, en dat was dit al lang niet meer.

Mijn prachtige sporthond, mijn fantastische vriendin en onvergetelijk lid van ons gezin is in mijn armen rustig ingeslapen, terwijl mijn tranen op haar lieve kop druppelden. Ik hoop dat zij tot op het laatst gevoeld heeft hoeveel wij van haar hielden.

Het is onvoorstelbaar dat wij in september nog op de Nederlandse kampioenschappen stonden, dat wij op 5 februari nog 12,5 km met haar in de Veluwe hebben gewandeld en dat Nikki de woensdag voor mijn vakantie nog mee is geweest naar de club en dat wij samen nog hebben “getraind”…. Het is onvoorstelbaar hoe snel zij achteruit is gegaan.

Mijn lieve Nikki is er niet meer en ik zal haar ongelooflijk missen. Zij zal altijd een heel apart plekje in mijn hart hebben.

Nikki wordt vandaag gecremeerd en we zullen haar as begraven bij een jonge boom in onze tuin.

Liliane Kok, Hooglanderveen

Video "In Memoriam Joy vom Grubenländer Schupo"

Woord van de fokker.

Wij zijn erg geschrokken van het bericht van het overlijden van Joy vom Grubenländer Schupo, een uitstekende hond, die vanuit het nest in de zeer zorgzame handen terecht kwam van Liliane Kok uit Hooglanderveen. Gisteren moesten we helaas vernemen, dat het niet goed met haar ging.

Liliane en Joy bereikten geweldige resultaten met als hoogtepunt het Nederlands Kampioenschap Zoekhonden van de KNPV in 2007.

Joy heeft de leeftijd van 9,5 jaren bereikt. We begrijpen heel goed, dat dit veel te kort was voor de familie Kok en voor Joy zelf. Toch is er geen hond uit onze fokkerij zo veelzijdig bezig geweest als Joy met haar baasje Liliane.

We zijn erg trots op Liliane en Joy, die samen zo veel bereikt hebben.

Liliane, Peter en kinderen, we leven heel erg mee met jullie verlies en verdriet. We wensen jullie daarbij heel veel sterkte toe.

Gauw zullen jullie met een glimlach terugkijken op deze fantastische hond en alle plezier, dat jullie met haar beleefd hebben.

Gelukkig hebben jullie een nakomeling van haar, een kleindochter.

Dat ze veel op haar oma moge lijken.

Wilsum (D), 1 maart 2011

Linda en Hennie Rouw

Kennel "vom Grubenländer Schupo"